RAVEL & SAINT-SAËNS: PIANO TRIOS

Beschrijving

Toen Camille Saint-Saëns in 1892 aan zijn Pianotrio nr. 2 begon, waren er bijna 30 jaar verstreken sinds zijn eerste, alom gevierde werk in het genre, zijn Op. 18. Intussen was de componist door veel van zijn collega's als hopeloos ouderwets beschouwd. Bij het schrijven van het trio bleef Saint-Saëns trouw aan zijn principes als componist: hij streefde naar evenwicht en helderheid en vermeed de chromatiek die in het voetspoor van Wagner zo gangbaar was geworden. Het is niettemin een onverwacht persoonlijk werk, gegoten in de ongebruikelijke vorm van een symmetrische boog in vijf delen: twee substantiële en dramatische Allegros omlijsten drie kortere delen, zonder een echt scherzo of een echt langzaam deel. Ongeveer 20 jaar later, kort voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, begon Maurice Ravel zijn eigen pianotrio te componeren, ondanks zijn overtuiging dat de percussieve klank van de piano en de aanhoudende zang van de strijkinstrumenten fundamenteel onverenigbaar waren. Volgens Ravel was alleen Saint-Saëns, die hij zeer bewonderde, erin geslaagd dit probleem op te lossen. Saint-Saëns was een inspiratiebron voor Ravel bij het componeren van zijn Pianotrio in A klein, maar er waren ook andere invloeden: het werk werd geschreven tijdens een verblijf in Baskenland, waar Ravel werd geboren, en het thema waarmee het eerste deel opent vertoont wat hij zelf "een Baskische kleur" noemde, gebruik makend van de karakteristieke ritmes van de zortziko. De twee werken worden hier uitgevoerd door het Sitkovetsky Trio, dat eerder veel lof oogstte met hun opnamen van Mendelssohn, Beethoven en Dvorák.