Bruckner: Symphonies 3, 4, 6, 7, 8, 9 (6CD)

Beschrijving

De symfonieën van Anton Bruckner maakten voor Mariss Jansons en het Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks een vast onderdeel uit van het repertoire. De bestaande opnames, bijna alle grote Bruckner-symfonieën, zijn belangrijke documenten van Jansons' diepe inzicht in de werken en de hoge muzikale kwaliteit van de opnames getuigt ook van de lange Bruckner-traditie in het BRSO. Jansons volgde Bruckner's noten en markeringen met nauwgezette precisie en bij het beluisteren van een opname met de partituur wordt steeds weer duidelijk hoe dicht de dirigent deze werken met de musici van zijn orkest bestudeerde. Bruckners symfonieën vormen de ruggengraat van de laatromantische symfonische muziek. Tot op zekere hoogte heeft Bruckner de symfonie opnieuw uitgevonden, iets wat zelfs Liszt of Wagner niet had durven doen in het kielzog van de baanbrekende meesterwerken van Beethoven, die tot dan toe werden beschouwd als het hoogtepunt en de afsluiting van het genre. Het was Bruckner en, iets later, Brahms die nieuwe methoden zochten en vonden om het symfonische genre nieuw leven in te blazen en verder te ontwikkelen. De aanpak van Bruckner was in dit opzicht geheel nieuw. Vanaf het begin vertrouwde hij op de klank van het grote orkest en in plaats van de afzonderlijke groepen instrumenten te mengen, had hij de neiging ze van elkaar te scheiden of ze als orgelregisters aan elkaar te koppelen. Ook de dynamiek van de techniek, d.w.z. het direct naast elkaar plaatsen van piano en forte zonder overgang, was voor Bruckner een afgeleide van de orgelmuziek. Als kerkmusicus had hij nauw contact met deze en andere elementen van de barokmuziek en ze vloeiden over in zijn symfonieën. Wat de drastische ontwikkeling betreft, had hij de neiging om Schubert te bevoordelen; het was inderdaad de organische voortzetting en de wisselende samenhang van de thema's die Bruckner van Schubert had geleerd, die ook de ongekende uitvoeringsduur van zijn symfonieën verklaart.