Brahms: Chamber Music with Horn

Beschrijving

De hoorn was een van de instrumenten die Johannes Brahms in zijn jeugd leerde kennen van zijn vader die het instrument professioneel bespeelde. Zijn voorliefde en vertrouwdheid met het instrument blijkt uit de glorieuze solo's die hij in zijn symfonieën heeft gegeven en hij gaf het een prominente plaats in het Hoornentrio dat hij schreef ter nagedachtenis aan zijn moeder Christiane. Toch heeft hij nooit enig ander kamerwerk gecomponeerd met de hoorn - een vergissing waar de hoornblazers sindsdien spijt van hebben. Naar aanleiding van twee veelgeprezen BIS-albums besloot Alec Frank-Gemmill dit recht te zetten en schakelde hij de hulp in van pianist Daniel Grimwood en violist Benjamin Marquise Gilmore. Het spreekt voor zich dat het Hoorntrio - dat Frank-Gemmill op het instrument dat Aubrey Brain op zijn legendarische opname van het werk in 1933 bespeelde - op dit album staat. Maar in de aanloop daar naartoe zijn twee werken die oorspronkelijk voor respectievelijk viool en cello zijn geschreven. Het soms controversiële onderwerp van de transcripties wordt door Frank-Gemmill besproken in zijn liner notes, waarin hij ook zijn selectie van werken toelicht. In het Scherzo dat Brahms schreef als bijdrage aan de F-A-E Sonate (waarin ook delen van Schumann en Albert Dietrich zijn opgenomen), vindt hij dat de stof zelf van het stuk bestaat uit hoornoproepen, terwijl het galopperende 6/8 thema hem doet denken aan het laatste deel van het hoorntrio. Omdat hij ook een sonate wilde opnemen, richtte Frank-Gemmill zich op de E-klein Cello Sonate, Op. 38 en samen met arrangeur Daniel Grimwood werd besloten om het werk een derde hoger te zetten, in G-klein. Door hun inspanningen zijn we in staat een Brahmsrecital te presenteren waar de blazers - en de rest van ons - alleen maar van konden dromen.